Het werk van de Belgische kunstenaar Bert Prins grijpt terug naar de basisgedachte van de Pop-Art: het dagdagelijkse om ons heen verheerlijken door het te herleiden tot de essentie in kleur en vorm.
De inspiratie die aan de basis ligt van het werk van Bert Prins is zijn biotoop.
Zijn vrienden, familie, vakantie, TV programma’s, kranten , enz. staan model en leveren zich over aan de vivisectie van zijn penseel.
Elk werk op zich is een experiment. Niet gebonden door rode draad of thema raakt hij alles uit zijn leefwereld aan., zonder beperking in de keuze van zijn onderwerp.
Hierdoor zien we bijvoorbeeld ook klassieke doeken van andere schilders (Da Vinci, Rubens, Monet…) in een Pop-Art versie opduiken.
De werken zijn naargelang het onderwerp soms statisch, soms vol dynamiek en beweging.
Binnen de eerder beperkte Pop-Art scene in België heeft Bert Prins met zijn stijl een eigen plek veroverd.
Hij combineert hiervoor de traditionele schilderkunst –acryl op doek- met beelden die hij aan zijn fototoestel ontleent, en digitaal bewerkt tot een attractief ontwerp.
Zijn kleurenpalet varieert voortdurend, maar techniek en compositie zijn duidelijk herkenbaar: van dichtbij zien we in elkaar overgaande kleurpatronen, met soms ongegeneerde verftoetsen en borstelstrepen, van iets verder af onthult het schilderij zijn onderwerp voluit.
Bert Prins tast de grenzen van de Pop-Art af door bij bepaalde werken zelfs naar het abstracte te neigen: voorbeeld hiervan zijn de lichteffecten in de kermistenten, terwijl op andere werken bijvoorbeeld de paardenmolen of de botsautootjes zeer herkenbaar verschijnen.
Bert Prins volgde opleiding in schilderkunst, zeefdruk, fotografie.
Hij nam deel aan meerdere groepstentoonstellingen in binnen- en buitenland.
1
The basis of Bert Prins’ inspiration lies in his everyday surroundings: his family, friends, holyday, television programs, newspapers, magazines, etc. are subject to the vivisection by his brush.
Daily impressions are recorded in his brain, and by means of photography.
In the process of painting, obsolete parts of the draft are disregarded and replaced by large vivid color surfaces.
As a matter of fact, this is the basic idea of “Pop Art”: to glorify the trivial, the ordinary things around us and to reduce them to the essentials in color and form.
Bert Prins is not afraid to experiment, he likes to explore the boundaries of his possibilities: some paintings are almost abstract e.g. the ones evoking the colorful illumination of stands at the fair.
In another recent series of paintings a number of classical works by Monet, Degas, Da Vinci, Rubens etc. appear in a Pop Art version.
Although the color spectrum of the paintings is different all the time, technique and composition are very recognizable: at close range one sees overlapping color patterns, from a distance there is an almost photographically perfect painting.
Sometimes these paintings are like stills out of a movie, sometimes they are full of motion: e.g. a merry-go-round, dodgem cars at the fair, girls on scooters with their hair in the wind….
The subjects for Bert Prins’ artwork are unlimited.
They are no variation on a theme, variation is the theme.
Bert Prins (1951) has studied at the art schools of Berchem and Mortsel in Antwerp (Belgium)
He has performed in many several group exhibitions, as well as in numerous solo exhibitions in Belgium and abroad.
Bert Prins is als jonge man tot de schilderkunst gekomen, aangetrokken via een boek door het oeuvre van de surrealist Paul Delvaux.
Hij studeerde schilderkunst aan de Academie van Berchem en fotografie aan de Academie van Mortsel.
In zijn ontwikkelingsgang ontdekt hij het oeuvre van Tom Wesselmann, een van de pioniers van de Amerikaanse Pop Art, die vooral werd opgemerkt door zijn grote erotische schilderijen, Great American Nude, met delen van het vrouwelijk lichaam in felle, vlakke kleurvlakken uitgevoerd. Deze sleutelfiguur in de moderne schilderkunst zal enige tijd de gids zijn van Bert Prins.
Zijn evolutie en huidig werk verraden een aantal basiselementen.
1/ fascinatie voor de veelheid van beelden waarmee wij in de informatiemaatschappij geconfronteerd worden. En dit kan zeer verscheiden zijn: er zijn de massamedia met de T.V.-beelden, beelden in tijdschriften of dagbladen, beelden geplukt uit het internet; maar er zijn ook foto’s van scenes op markten of in het atelier van de kunstenaar. De muur tussen kunst en het dagelijkse leven wordt afgebroken. Hij bouwt hier geen thematische hiërarchieën op. Een portret van Napoleon, Elvis Presley, Marilyn Monroe, Eddy Wally is voor hem even belangrijk als beelden van mensen op het strand of eigen interpretaties van schilderijen van Leonardo Da Vinci, Pablo Picasso, Andy Warhol, noem maar op popconcerten. Of pin-ups, het nachtleven, koeien in de wei, frietkoten. Aldus is er in zijn oeuvre een eenheid in diversiteit.
2/ fotografie gebruikt hij als middel, als bron voor het geschilderde beeld. In de geschiedenis van de moderne en vooral hedendaagse kunst is het gebruik van het fototoestel of van de fotografie als bron voor beeldmateriaal al lang geen taboe meer, integendeel.
3/ bij het ontwerp zal hij soms de computer inschakelen, een algemene verworvenheid van de hedendaagse kunst trouwens. Hij voert zijn schilderijen in een bepaald patroon uit, met felle kleurvlakken als uitgangspunt. Hij rangschikt die kleurvlakken nauwkeurig tot een levendig, vibrerend beeld met een intrinsieke esthetische werking.
Bert Prins plaatst zich in de actuele ontwikkeling van de schilderkunst. Hij geeft met een eigen stijl een oplossing aan de artistieke vraagstukken die rijzen rond de positie van de schilderkunst in het digitale tijdperk. In zijn stijl zitten uiteraard referenties naar de Pop Art, een kunstrichting die aan het eind van de jaren vijftig – begin van de jaren zestig in de Angelsaksische landen ontstond en de nieuwe consumptiemaatschappij als onderwerp nam, en met als iconen Tom Wesselmann, Roy Lichtenstein, Andy Warhol en David Hockney.
Hij geeft daar een eigen toets aan. Zijn Pop Art is steeds gelaagd. Een vluchtige kennismaking met zijn werk, wijst misschien op vrolijkheid, maar bij nader toezien, ontdekt u de commentaar die hij op een subtiele wijze geeft op mens en maatschappij. Hij neemt de huidige wereld op de korrel, maar hij doet dit met een knipoog. Bert Prins combineert de traditionele schilderkunst – acryl op doek – met beelden die hij onder meer aan zijn fototoestel of aan de computer ontleent. Zijn kleurrijk palet geeft aan zijn onderwerpen nu eens een bevreemdende, dan weer een luchtige toon. De kunstenaar koppelt technische kunde aan een grote tactiele attractiviteit. De algemene beeldkeuze en de afgewogen ondersteuning met bijna monochrome achtergronden tegen figuren in felle kleuren, maakt van zijn schilderijen compositorisch scherpe beelden.
Ernest Van Buynder, erevoorzitter MuHKA.
